Jeszcze godzina pozostała do pierwszego pociągu. Siedzi w obskurnym barze, chyba jedynym otwartym o tej porze. Pije kawę. Z głośników leci „Kind of Blue” Davisa.
Dziwne, spodziewał się jakiejś sieczki, albo nijakiej muzyki z windy, a tu zaskoczenie. Mimo, że śmierdziało rozlanym piwem i przepalonym tłuszczem postanowił wejść.
„Proszę kawę” – powiedział do barmana – „ciekawa muzyka, zawsze tak tu gracie?”
„Co ty człowieku, przecież nikt by nie przyszedł do dworcowego baru w którym grają Milesa Davisa. Tu ludzie wpadają na chwilę, zjedzą coś, popiją piwem i już ich nie ma. Ale o wpół do czwartej rano mogę sobie pozwolić na coś innego. O tej porze nikomu to nie przeszkadza, no i szef nigdy wtedy nie zagląda.”
Barman najwyraźniej musiał sobie pogadać. Miał trochę ponad 30 lat, tatuaże na rękach i koszulkę Luxtorpedy.
Kawa była mocna i czarna jak smoła. „Fajny zespół” – zagadał znad filiżanki, pokazując na koszulkę – „dla mnie chyba będzie to płyta roku.”
„Prawda – brzmi to nieźle i dobrze, że teksty nie są o niczym. Wie pan, jak usłyszałem, że Lica ma nagrywać płytę z jakimś stonerem, to pomyślałem sobie, kurna, kolejna żenada się szykuję. Przecież lepiej posłuchać sobie oryginalnego Kyuss, czy Queens Of The Stone Age, a nie jakiegoś pseudo-stonera z pustyni Błędowskiej. A tu widzi pan zaskoczenie. Brzmi to dobrze, rasowo, z takim fajnym brudem. Ten cały Hans fajnie wpisał się w zespół, teksty są ważne, ale nie ma w nich jakiegoś nachalnego kaznodziejstwa, a takie „Od zera”, czy „Autystyczny” to całkiem niezłe hiciory – bardzo dobra rockowa płyta.”
Racja, pomyślał, ale nic nie powiedział, pokiwał tylko głową i wrócił do kawy. Coltrane właśnie wymiatał jakąś solówkę, a barman wrócił do swoich zajęć.
Jeszcze pół godziny do mojej Luxtorpedy - pomyślał i uśmiechnął się w duchu.
To był wyjątkowo długi dzień.
http://www.myspace.com/luxtorpeda
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz